จะทำยังไงถ้ามีตัวปัญหาที่เรียกว่าพี่อยู่ในบ้าน

พูดตรงๆค่ะว่าเกลียดมันที่สุด ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากให้ครอบครัวมีชื่อมัน อาจจะฟังดูร้ายแรงแต่มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่มันทำ เราเป็นเด็กพึ่งจบมัธยมและกำลังจะรอเข้ามหาลัยปีนี้ค่าใช้จ่ายต้องใช้เยอะมากและแม่เองก็ยังมีหนี้สินแต่ด้วยความที่เราจะเข้ามหาลัยแม่ก็บอกว่าจะไปหายืมญาติมาให้ ทุกคนอาจจะคิดว่าทำไมถึงไม่หยุดเรียนไปสักปีก่อนขอพูดตรงๆค่ะ ระบบการศึกษาเดี๋ยวนี้มีหลายมหาลัยและมีหลายคณะที่ไม่รับเด็กซิ่วและตัวเราเองก็อยากเข้าม.รัฐดีๆ (เรื่องนี้แม่เองก็อยากให้เข้า) แต่แค่เรื่องมหาลัยก็เครียดมากพออยู่แล้วยังจะต้องมีเรื่องพี่ชายเข้ามาเกี่ยวข้องอีก มันมักจะทำตัวมีปัญหาตลอด ปีนี้มันอายุ 22-23ปี งานการไม่ทำเกาะแม่กับยายกิน เรียนจบแค่ม.3เพราะเกเร มันเคยบอกกับแม่ว่าจะกลับไปเรียนต่อให้จบม.6 จนแม่ต้องไปเสียค่าเทอมให้มัน2รอบเป็นพันๆแต่มันก็ไม่ไปเรียน บอกจะเรียนกศน.เรียนได้ไม่ถึงเดือนก็ไม่ไปเรียนต่อ ทำตัวเลวไปวันๆ ดูดกัญชาในบริเวณบ้าน เช้ามาก็ขอแต่ตังค์จากยายและแม่ มันขอวันละ 20-60 / คน อาจจะฟังดูน้อยแต่มันขอแบบนี้ทุกวัน อะไรก็ไม่ช่วยสักอย่าง วันนี้ก็สดๆร้อนๆแม่ออกไปขายของไม่ถึง1ชม.มันโทรไปขอตังค์แม่30เพราะหิวข้าว พอแม่บอกว่าไม่มีมันก็หาเรื่องทะเลาะบอกแม่ว่าไม่น่าเกิดมาเป็นแม่คน ถ้าไม่พร้อมจะมีลูกทำไมแล้วยังบอกอีกว่าจะโพสประจานแม่ที่วันๆเอาแต่ด่าลูก หาแต่เรื่อง ทำตัวมีปัญหา ไปกินข้าวก็ไปติดเขาไว้แล้วบอกให้แม่ไปจ่าย ทำตัวกร่างกับยายมันก็ไม่เว้น ยายมาขูดปลวกบนบ้านแล้วห้องมันอยู่ข้างล่างพอดีเศษมันก็คงหล่นลงไปแต่แทนที่จะพูดดีๆกลับตะโกนโวยวายลั่นบ้าน ด่าสารพัด ด่าไอเ-้ยบ้าง ทำ-อะไรก็ไม่รู้บ้าง รึบางทีเราอยู่เฉยๆไม่เคยไปยุ่งอะไรกับมันเลยสักครั้งเดียวพอทะเลาะกับยายกับแม่มันก็จะพาลเอาเรื่องเรามาพูด มันมักจะพูดว่าเราได้ทุกอย่างมันไม่เคยได้อะไรเลย ( ทุกอย่างที่มันพูดคือไอแพดเราที่แม่ซื้อให้ไว้ให้เราเรียน ) อาจจะคิดว่ามันไม่แฟร์แต่รู้ไหมทำไมแม่ถึงไม่ซื้อของมีค่าให้มันเพราะมันเอาไปขาย เอาไปจำนำพอไม่มีเงินไถก็โดนยึดแล้วแบบนี้ใครมันจะอยากซื้อให้ บางทีเราเองก็ต้องเสียสละโทรศัพท์เครื่องเก่าที่เรารักให้มันเพราะเราเองเป็นน้องก็สงสารที่มันโทรศัพท์พังไม่มีใช้ทั้งๆที่เราหวงเครื่องนั้นมากแต่รู้ไหมคะ มันทำพัง หน้าจอแตก นิสัยเลวๆแก้ไม่หายชอบทำร้ายข้าวของทุกครั้งที่โมโหและหลังจากนั้นต่อให้ตายยังไงเราก็ไม่มีวันที่จะให้อะไรมันอีก มันเป็นแบบนี้อยู่หลายครั้งเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายพอหายก็กลับมาเป็นบ้า อาการหนักอีก พอสักพักก็ไปขอโทษทุกคน ขออโหสิกรรมแต่ได้ไม่กี่เดือนก็กลับมาอาการเดิมเคยแม้กระทั่งท้าทายจะทำร้ายคนในบ้าน (พ่อเลี้ยง) เพราะไม่พอใจที่แม่จะเขาจัดการมัน ตัวเราเองก็เคยโดนอยู่ดีๆเกิดโมโหเราเพราะวันนั้นแม่แค่โทรไปบอกให้มันเอารถกลับมา(รถของแม่ ไม่ได้ยกให้มันแต่มันเอาไปใช้)เพราะเรากับแม่จะไปกินข้าว มันก็เข้าบ้านมาโมโหใส่เราทั้งๆที่เราอยู่เงียบๆ ด่าเราจนเราทนไม่ไหว ปรี๊ดแตก บอกว่ามันเป็นอะไรกับเรานักหนามันโมโหจัดว่าเราว่า-จะทำไมกับกู จะเอาไหมล่ะ พูดตรงๆตอนนั้นโมโหมากบอกว่าถ้า-กล้าก็เข้ามา เราก็สู้เหมือนกันมันโยนเก้าอี้ใส่เราจนหักแล้วเดินหนี เราด่าไม่ยั้ง ตอนนั้นคิดแค่ว่าตายเป็นตาย ไม่ยอมแล้วเหมือนกันและอีกหลายๆเรื่องที่มันทำกับเรา คนเดียวที่มันกลัวคือน้าที่เป็นน้องชายของแม่เพราะเขาเอาจริง มันเคยด่าเราน้าเพียงเพราะเราจะอุ่นข้าวและด่าเราเพราะน้ายกห้องนอนให้เราก่อนยายออกเพราะเป็นผู้หญิงไม่อยากให้นอนรวม น้าทนไม่ไหวเดินเข้ามาตบมันจนหน้าหัน ถามว่าสงสารไหมก็สงสารแต่มันก็สมควรจะได้เรียกสติหายบ้าสักที หลายคนอาจจะคิดว่าแล้วทำไมถึงไม่เรียกน้ามาจัดการอีก เหตุผลด้วยเพราะน้าย้ายบ้านออกไปแล้ว มีงานที่ต้องทำเลยไม่อยากรบกวน + กับเราเองก็รู้ว่ายายและแม่ก็ห่วงมันเพราะถ้าน้าเอาจริงขึ้นมาใครก็ห้ามไม่ได้ ถ้ามันโดนก็คงโดนหนักแต่ถ้ามันหนักข้อขึ้นทุกวัน ยังไงยายก็คงต้องบอกจริงๆ แต่ช่วงนี้เราจะทำยังไงได้บ้าง เครียดกับอนาคตก็มากพอแล้ว เราไม่อยากรู้จักมัน ถ้าได้ดีก็ส่งเสียแค่คนในบ้านยกเว้นมัน แม่ก็ชอบพูดว่ายังไงก็พี่น้องจะไม่แยแสมันเลยหรอ พูดตรงๆก็คงไม่ ต่อให้มันจะทรมานต่อหน้าก็ไม่มีวันจะยื่นมือไปช่วยเหลือมันเด็ดขาด